Mijn bezoek aan Iran (april 2016) smaakte naar meer. Cultuurschok de moslimwereld, boeiend. Gevoed door de tv-serie over Marokko van de schrijver Abdelkader Benali boekte ik een trip naar Marrakech. Ik wandelde de godganse dag tussen Marokkanen. Niet minder, maar méér Marokkanen. Het verblijf in een hotel (riad) in de oude stad (medina) was prima. Op de hoek een terrasje gevonden. Tajine (stoofpotje) mijn favoriete gerecht, 5 euro. De piratensoep harira, heerlijk. Voor 1 euro een glas vruchtensap, super. Dat doet de hebberige rijke Hollander blozen. Ik zei tegen mijn reisgezel dat we een ander moeten gunnen om te leven… De hele familie stond achter de pannen om het de gasten naar de zin te maken. Duim omhoog!

Ik keek naar een stoet van bonte kleuren. Van traditioneel (djellaba) tot modern. Zwart, rood en groen. Marokko was geruime tijd een Frans wingewest. De botsing tussen de Europese en de Afrikaanse cultuur zag er tolerant uit. Geen etterbak meegemaakt. Een moslima leidde ons rond in een oude synagoge. Zo kan het ook! Ik zat naast een Italiaanse studente en vroeg haar of Marokko beviel. ,,Fantastisch, ik voel me hier vrij, je kunt dragen wat je wilt.” Het vervoer in de oude stad, vol steegjes en winkeltjes, is een verhaal apart. Vrouwen met een Duitse helm op een brommertje. Tuuut! De onverstoorbare ezel stal mijn hart. Het oervervoer leeft nog. De ezel als Formule E. Mijn idool tijdens  de VN Climate Change Conference die er toevallig werd gehouden.

En dan de rijen handwerkslieden, niet te tellen, dag en nacht. Een ware overlevingsslag. Ze probeerden me Viagra Berbère aan te smeren. En arganolie als haargroeimiddel. En masseuses. Haha! Alleen de koning maakt zich zorgen over het klimaat. Ik zat naast een Deense dame aan de thee bij het artiestenplein Fna en we verbaasden ons. Marrakech! Merci! Een demonstratie van werkloze onderwijzers kwam voorbij. ,,Change we need!” Eén schietende gehersenspoelde moslim en tolerantie & toerisme storten in.

Column stond 19 november 2016 in AD Rivierenland. 

PS Palais de la Bahia bezocht. Gebouwd rond 1900 door een Afrikaanse slaaf die het schopte tot meedogenloze grootvizier van de sultan en twintig vrouwen had met twintig kamers.

Het rommelt in Marokko. De Volkskrant schreef een verhaal over de dood van een visverkoper met illegale vangst. De kleine jongens moeten hangen, de walvissen gaan door, corruptie. Demonstraties in Rabat.

Dagblad Trouw zocht naar de achtergrond van de gewelddadige Marokkanen. Problemen worden niet besproken. Dat vertaalt zich in geweld.

De actrice Loubna Abidar vluchtte (ook volgens Trouw) naar Frankrijk. ,,De schuld van alle ellende is de islam of de domheid die de mensen er van gemaakt hebben.”