Hoeveel keer ontsnappen we in een leven aan de dood? Mijn coronacrisis begon op 28 februari vorig jaar, de verjaardag van mijn vrouw. Geknuffel alom en de mededeling dat Lea Kant, de eerste of tweede coronapatiënt van Nederland, met een mysterieuze ziekte in het Beatrix lag, werd bedrukt doorgeschoven. Totdat we enkele dagen later hoorden over corona en de link van Lea met onze familie.

Ik zeeg op de bank, zag een winterkoninkje zonder corona… en hoopte aan de dood ontsnapt te zijn. De onzichtbare vijand zwaaide met de zeis. Net als in De Pest van Camus. Een jaar vol angst, boeken en gesprekken. Angst onder mijn huid. Een jaar vol gevaar. Ik vreesde dat mijn tijd, zondagskind, gekomen was en probeerde de uitvaart op papier te zetten. Nee, ik voelde me geen Soldaat van Oranje, geen Kuifje in Altena…

De onzichtbare vijand sloop de gesprekken met mijn vier kinderen binnen. Hoogste tijd voor een spirituele verkenning en reiniging. We gingen terug tot 1944, de angst van de oorlog die het leven van mijn ouders en mij lang kleineerde en de #stress #somberheid #depressie van het moderne leven. Ik keek elke dag naar talkshows met deskundigen/wappies uit de grachtengordel. Meningenvirus… Waarom geen Ad Bax, Meeuwis Millenaar of Jan BBB Kolff? Adriaan van Dis zei dat we een verwend volkje zijn. Hoezo oorlog? Ik knikte. Maar mijn dochter #inspiratiecoach zei dat de luxe problemen van de prinsjes en prinsesjes van nu (meer) begrip verdienen…

De onzichtbare vijand regeerde. Ik was een vleugellamme vogel. En toen kreeg ik een uitnodiging voor de prik. Is een prik halal? Het water uit de kraan is niet halal, de lucht is niet halal, het leven is verre van halal. Hup, die prik er 2x in! Opgetogen kwam ik van de bank en reed onverschrokken naar het Amphia. De ontvangst, kalmerende woordjes. Op naar loket 1, identiteitsbewijs. Op naar loket 2, een nummertje. Op naar loket 3, het medisch loket. Allemaal lieve mensen met wegwerkersjasjes. Op naar de wachtkamer. Om me heen terminale ouden van dagen. Ik hapte naar lucht. Op naar prikkamer A3. De prikverpleegster  wreef over mijn arm alsof  ze de liefde bedreef. Ik keek rond en zag haar BMI, behoorlijk, behoorlijk. Hup prik 2 erin! De onzichtbare vijand schrok. Mijn overlevingsbrein vatte moed. Op naar het uitbuiken. De teamchef van het Rode Kruis zei dat ik moest bewegen en drinken. Bureaucratisch Nederland, soms heel gezellig. Dit is een uitje!

Uit de dood opgestaan wankelde ik naar buiten. Ik heb de oorlog overleefd, de watersnood, de oliecrisis, de bankencrisis en de coronacrisis. Bevrijdingsdag 15 april 2021. Ik mag nog even. Vier het leven! Huil! Lach! En verwonder! 

Auschwitz-overlevende Edith Eger: Escape your past and embrace the possible.